Door Evert Bosscher
Onderweg naar het meest bekende adres in De Hoogte, naast dat van Fré Meis, wandelen we langs de Spoordijk aan de Van Oldenbarneveldtlaan op een zondagmiddag rond drie uur. We verbazen ons over de veranderingen in de buurt en vragen ons af of de nieuwe plannen ons terug in de tijd zullen brengen.
Zo komen we aan bij de Bedumerweg en lopen door naar het uithangbord waar het culturele erfgoed ‘Aierbal’ van Koning te vinden is, dat op de Unesco-lijst staat. We hebben gehoord over het vertrek van de vorige eigenaren, de dames en heren Koning. Het wordt hoog tijd om kennis te maken met de nieuwe eigenaren. Na wat overleg over wie van ons de “openingsspeech” zal doen, besluiten we naar binnen te gaan. De dame achter de koelvitrine kijkt verwachtingsvol naar ons. Ik geef meteen Albert de schuld van ons bezoek, wat leidt tot gelach van beide kanten.
Albert stapt vol enthousiasme de keuken in, de heilige plek waar de magie gebeurt, namelijk bij het fornuis waar de beroemde gerechten worden bereid. De vriendelijk glimlachende dame achter de koelvitrine komt eraan en verontschuldigt zich voor het heen en weer lopen, wat we begrijpen. Onze eerste vraag is eenvoudig: “Hoe heet uw familie?” Ze antwoordt met “Quinnie.” Nieuwsgierig als we zijn, willen we ook weten hoe ze te weten is gekomen van het bestaan van cafetaria Koning. Ze vertelt ons dat een vriendin haar had meegenomen naar Koning, waar ze erg genoot van de patat en aierbalnn. Later bezocht ze de website en ontdekte ze wie de eigenaren waren en zag ze dat de zaak te koop stond.
Op dat moment kreeg mevrouw het idee om het te kopen. We waren stiekem een beetje jaloers… levenslang genieten van de heerlijkste aierbalnn, dat wilden wij eigenlijks ook wel, maar ja.
Gelukkig blijkt dat er nog steeds veel buurtbewoners langskomen voor de lekkernijen die de cafetaria te bieden heeft. Ze vertelde ons dat iedereen erg vriendelijk is en dat mensen van allerlei achtergronden langskomen, wat ze duidelijk waardeert.
Terwijl mevrouw naar voren loopt, komt haar dochter binnenlopen. We zijn nieuwsgierig en vragen waar ze naar school gaat, en het blijkt dat ze naar Reitdiep gaat. Ook willen we weten wat ze het lekkerst vindt in de cafetaria, en dat zijn toch de heerlijke patat.
Even later komt ook de vader binnenwandelen, begroet ons en gaat aan de afwas. Ze vertellen ons dat ze blij waren dat de meeste klanten tevreden waren met alles zoals het was, maar dat ze toch overwegen om sommige snacks die maar zelden werden verkocht, te verwijderen. Ze benadrukken dat er geen Chinees eten zal worden toegevoegd, en dat de pindasaus hetzelfde blijft.
Plotseling kregen we meer vertrouwen in het interview, en Albert week af van de vooraf bedachte vragen. Een half uur later stak ik mijn vinger op om te laten weten dat we nog enkele vragen op ons lijstje hadden staan.
Albert had een dringende vraag: “Gaat er iets veranderen aan de kerstmenu’s?” Het antwoord was nee, er zullen geen wijzigingen zijn. Dineke en misschien Auke zullen komen helpen met het bereiden van salades en andere lekkernijen voor de kerst. Albert was gerustgesteld, en ik vermoed dat dit geldt voor de halve wijk De Hoogte.
Dus, toch nog de vraag wat moeder het lekkerst vindt uit haar eigen cafetaria. Ze noemde de aierbalnn, patat, loempia’s en het sesambroodje. Haar dochter riep enthousiast dat het sesambroodje ook heerlijk is.
Wat vader zo lekker vindt in de cafetaria zijn de door hem gemaakte aierbalnn, karbonades en kip. Hij vindt ze zo knapperig en lekker, heel anders dan wat je bij de Chinees zou krijgen.
Na een korte wandeling aan de andere kant van de keuken bij de bar, gaan we de beroemde aierbal moar em proem. Als vanouds goud ja!
Nadat we de beloofde foto’s hebben laten maken door een vriendelijke klant, verlaten deze twee inwoners van De Hoogte de cafetaria als kwajongens door de deur, terwijl ze zich weer verbazen over wat er goed en fout gaat in de wijk.